FALA 1, Zespół ECR
Wielofunkcyjny zespół obiektów służby zdrowia ze szpitalem specjalistycznym i jednodniowym, rozbudowaną rehabilitacją medyczną, przychodnią i zespołem laboratoriów medycznych i badawczych. Kompleks otwarty i zintegrowany z tkanką miejską Sopotu. Architektura budynków czerpiąca z geometrii i energii fal morskich.
Zespół Europejskiego Centrum Rodziny (ECR), czerpie z idei medycyny holistycznej, przyjmującej założenie, że stan umysłu, ducha i ciała wzajemnie wpływają na siebie i że należy leczyć cały organizm. Dążenie to odzwierciedla różnorodność funkcji i sposób kształtowania krajobrazu, wypełniającego przestrzeń pomiędzy budynkami ECR. Ważnym aspektem jest integracja zespołu z miejską tkanką Sopotu. Oś kompleksu, Aleja Centralna, łączy ECR, z Błoniami Sopockimi na południu oraz dekoracyjnym zbiornikiem retencyjnym na północy, tworząc nowy układ spacerowy. Kształtując krajobraz, zastosowano rośliny charakterystyczne dla zespołów zbiorowisk nadmorskich, przede wszystkim tzw. nadmorskiego boru bażynowego. Główną rolę, w kreowaniu jednoznacznych skojarzeń, będą odgrywać sosny o charakterystycznie wykształconych koronach i pniach.
Projekt zakłada realizację pięciu budynków, od B1 do B5, w trzech etapach. W budynku B1, zaplanowano akredytowane medyczne laboratoria diagnostyczne, wykonujące pełne spektrum procedur. Od badania ogólnego moczu i morfologii, po sekwencjonowanie całego genomu pacjenta. W Centrum Badawczo-Rozwojowym tworzone będą wirtualne narzędzia wsparcia, wykorzystujące technologię uczenia maszynowego (ML) i sztucznej inteligencji (AI). W budynku B2 przewidziano część ambulatoryjną z gabinetami specjalistycznymi, pracownie diagnostyki obrazowej , szpital jednodniowy z blokiem operacyjnym i salami zabiegowymi oraz laboratorium komórek macierzystych. Budynki B4 i B5 wyposażone zostaną w sale pobytu dla pacjentów oraz ich rodzin. Program uzupełniają pomieszczenia strefy endokrynologiczno-metabolicznej medycyny regeneracyjnej, zapewniające zintegrowaną opiekę pacjentom w procesie diagnostyki i terapii chorób cywilizacyjnych (w szczególności niepłodności). W budynku B3 przewidziano szpital specjalistyczy o profilu ginekologiczno-położniczym.
Architektura budynków zespołu jest inspirowana fotografiami francuskiego artysty Pierre Carreau. Jego seria prac, zatytułowana „AquaViva” ukazuje piękno, energię i zróżnicowanie fali morskiej. Sam artysta, opisując przedstawione na swoich zdjęciach fale, określa je mianem „płynnych rzeźb”, zamrożonych na wieczność dzięki fotografii (www.pierrecarreau.com). Sposób kształtowania bryly i podziałów elewacji jest wspólny dla wszystkich budynków zespołu. Na poziomie wrażeniowym, obiekty mają kojarzyć się z falą morską uderzającą o piaszczysty brzeg. Podstawowym elementem budującym to wrażenie jest linia konturu budynku. Rozpoczyna ona swój bieg od strony frontowej, przeginając się krzywizną na dach. Następnie spływa w dół, by w końcu zespolić budynek z otoczeniem. Granica pomiędzy budynkiem a otoczeniem, zostaje zatarta za pomocą ściany pokrytej zielenią. Ściana ta, będąca fragmentem elewacji budynku, wnika w roślinność, projektowanego wewnątrz zespołu ECR, Ogrodu Nadmorskiego.
Lokalizacja i historia.
Budynek zlokalizowany jest w Sopocie, mieście położnym w północnej części Polski, nad Zatoką Gdańską. Najstarsze ślady pobytu człowieka w Sopocie i okolicach, pochodzą z około 9.000 lat p.n.e., z epoki kamienia. Miejsce to odgrywało swoją rolę również w czasach imperium rzymskiego, gdy prowadzono ożywiony handel z południem Europy, w związku z tzw. szlakiem bursztynowym. Sopot współcześnie, to jedna z najbardziej znanych w Polsce miejscowości uzdrowiskowych. Za początek uzdrowiska można uznać rok 1823, kiedy to Jan Haffner, były lekarz armii Napoleona Bonaparte, wzniósł zakład kąpielowy. W ciągu kolejnych lat powstały kolejne budynki uzdrowiskowe, a sama miejscowość zaczęła się przekształcać w uzdrowisko i letnisko.
Teren, na którym wzniesiono budynek, znajduje się w części nazywanej „Dolny Sopot”, w odległości zaledwie 400 metrów od plaży. Od strony południowej otwiera się na duży układ parkowy, tzw. Błonia Sopockie, od strony północnej sąsiaduje z krajobrazowym zbiornikiem retencyjnym. Zbiornik ten jest elementem systemu bezpieczeństwa hydrologicznego miasta.
Trudne warunki realizacyjne, w tym wysoki poziom wód gruntowych i występowanie gruntów nienośnych, powodowało, że działka na której wybudowano budynek Fala 1, od lat pozostawała niezagospodarowana. Stan ten doprowadził do postępującej degradacji terenu. Zaczęto na nim porzucać niepotrzebne meble i śmieci budowlane.
Bryła i elewacja-inspiracja i architektura.
Inspiracją dla formy budynku oraz elewacji jest seria fotografii AquaViva, zrealizowanych przez Pierre Carreau. Architektów zafascynowała, uchwycona przez fotografa, geometryczna różnorodność i złożoność fal morskich. Na zdjęciach Carreau z jednej strony to zastygłe w czasie, pełne krzywizn trójwymiarowe formy, które można porównać do brył czystego lodu. Na innych zdjęciach, fale są pełne energii i dzięki pianie morskiej, na ich grzbiecie, wydają się być zwiewne i lekkie. Zlewają się z niebem. Dogłębna analiza zdjęć, umożliwiła architektom dostrzec, tworzące się na skutek układu oddziaływań, drobne podziały, z pozoru jednorodnej i gładkiej płaszczyzny fali. Innym, zaobserwowanym elementem, była gra światła i cienia, która nadaje dodatkowej plastyczności fali morskiej oraz naturalną „śliskość”.
Wszystkie te obserwacje, zostały przełożone na język architektoniczny i pomogły wypracować ostateczną formę bryły i elewacji budynku. W obszarze geometrii oraz na płaszczyźnie wrażeniowej. Dolna strefa obiektu, wzdłuż osi południe-północ, jest pełna i tworzy jednorodną płaszczyznę. Wraz z wysokością, powierzchnia elewacji zaczyna się dynamizować, by u zwieńczenia utworzyć „grzbiet” fali. Grzbiet ten nie jest prosty, lecz zaopatrzony w delikatne zagłębienie, przewidziane w środkowej strefie.
Całość podzielona na trójkątne panele, utworzone przez linie, tnące części stałe i ruchome. Od strony wschodniej i zachodniej, przemieszczające się słońce, wydobywa błyski i refleksy, z trójwymiarowej elewacji, wykończonych materiałem odbijającym światło. W słoneczne, letnie dni, refleksy przenoszą się również na chodnik, tworząc ulotny i przemijający detal, ożywiając w ten sposób bezpośrednie otoczenie budynku.
Bryła i elewacja-proces.
Proces kształtowanie elewacji, pod kątem jej realizacji, rozpoczął się od kształtowania geometrii konstrukcji. W tym konstrukcji żelbetowej oraz konstrukcji stalowej. W przypadku konstrukcji żelbetowej, w górnej partii budynku, od strony południowej i północnej, przewidziano podział na pola. Przyjęty podział odpowiadał ostatecznemu podziałowi i układowi przestrzennemu paneli z blachy perforowanej, stanowiącej zewnętrzne wykończenie elewacji. Podstawę dla fragmentu elewacji wieńczącego budynek, jest konstrukcja stalowa, której ukształtowanie podąża za dwoma krzywiznami „zewnętrznej skóry”elewacji. Krzywizną i odchyleniem od pionu, prowadzoną wzdłuż dłużej osi elewacji. Jak również krzywizną, nawiązującą do wklęśnięcia fali morskiej, która stanowiła inspirację na etapie kształtowania bryły budynku. W zbliżony sposób opracowano kształt zadaszenia nad wejściem do budynku od strony południowej. Geometria konstrukcji żelbetowej oraz stalowej, wymodelowana i skoordynowana przez architektów, została następnie przekazana do opracowania przez konstruktorów, którzy przygotowali szczegółowy projekt warsztatowy.
