Fundacja na rzecz Nauki Polskiej
Przebudowa i rozbudowa częściowo zniszczonego, podczas II wojny światowej, budynku mieszkalnego na siedzibę organizacji pożytku publicznego. Pierwsza w Polsce żywa elewacja, skomponowana z roślinności, dopełnieniem pomysłu na budynek EKO-maszynę. Ogród wokół budynku miejscem integracji i odpoczynku dla użytkowników budynku.
Kameralny biurowiec instytucji typu non-profit, będącej w Polsce największym, pozabudżetowym źródłem finansowania nauki. W latach 2012-17, FNP, przekazała polskiej nauce, kwotę, w wysokości 541,5 mln złotych. Przebudowa i rozbudowa niszczejącego, wielorodzinnego budynku mieszkalnego, zrealizowanego w latach trzydziestych XX wieku i poważnie uszkodzonego podczas II wojny światowej. Likwidacja ogrodzenia przy ulicy umożliwiła integrację publicznej przestrzeni miejskiej z przedpolem budynku. Przebicie penetrujące parter, zapewnia kontakt wzrokowy z zielenią ogrodu, ulokowanego na tyłach siedziby FNP. Nowe atrium otwiera wnętrze na światło naturalne. Pierwsza w Polsce żywa elewacja, zaciera granice pomiędzy budynkiem i wszechobecną zielenią drzew istniejących.
Budynek istniejący musiał być dostosowany do współczesnych wymagań. Konieczne było wzmocnienie fundamentów, stropów, ścian nośnych, biegów klatki schodowej. Wymieniono prowizoryczne wypełnienia, wykonane bezpośrednio po II wojnie światowej. Zrealizowano indywidualne rozwiązania w zakresie ochrony przeciwpożarowej. Wybudowano parking podziemny wraz z połączeniem, prowadzącym do budynku biurowego. Kondygnację podziemną budynku istniejącego pogłębiono i zaopatrzono w niezbędną izolację. Zadbaliśmy też o zachowanie oryginalnych elementów. Po analizie, wystrój klatki schodowej, wydał nam się najlepszym przedstawieniem ducha epoki, w której powstał obiekt. Odrestaurowano stopnie, wykonane jako wspornikowe prefabrykaty z zielonego lastryko. Przywrócono blask spocznikom, wykończonym charakterystycznymi w kształcie, drobnymi płytkami ceramicznymi barwionymi w masie, tzw. gorsecikami. W projekt nowej barierki wpleciono oryginalne mosiężne rozetki, maskujące styk słupków barierki ze stopniami.
Pionowy ogród elewacyjny oraz oświetlenie powierzchni wewnętrznych światłem naturalnym, są najważniejszymi składnikami eko-strategii dla budynku. Zielona elewacja zewnętrzna, poprawia bilans energetyczny budynku i miroklimat wewnętrzny. Tworzy ją 17 tysięcy roślin, w tym całoroczne oraz kwitnące na wiosnę i w lecie. Rośliny są osadzone w modułowym podłożu, przytwierdzonym do precyzyjnie realizowanej podkonstrukcji stalowej. Z uwagi na zaprojektowany wzór roślinny, każdy z modułów był oznaczony i podczas montażu trafił w ściśle określone miejsce. Zewnętrzny pionowy ogród, o łącznej powierzchni 260 m², jest nawadniany za pomocą wody deszczowej, zbieranej do zbiornika retencyjnego z dachu i powierzchi nieprzepuszczalnych. Eliminuje to konieczność odprowadzania wody szarej do sieci miejskiej. Atrium, przebite przez wszystkie kondygnacje nadziemne budynku, pozwala na doświetlenie światłem naturalnym, 96% powierzchni tych poziomów. Dzięki świetlikom w dachu, projektowany parking podziemny, jest w 100% oświetlony za pomocą światła słonecznego.
Rys historyczny. Lokalizacja.
Budynek ulokowany na Wierzbnie, części jednej z centralnych, warszawskich dzielnic-Mokotowa, przekształconej w miasto w latach 30-tych XX wieku. Stoi wśród luźnej, willowej zabudowy, zatopionej w zieleni. Obiekt mieszkalny, wybudowany w 1933 roku, poważnie uszkodzony przez bombę lotniczą podczas II wojny światowej. Utracił większość ściany frontowej i część stropów aż po piwnice. Reszta obiektu wypalona. Po wojnie, z uwagi na zły stan techniczny, pierwotnie zakwalifikowany do rozbiórki. W związku ze znacznymi zniszczeniami miasta, 72% budynków mieszkalnych Warszawy zostało utraconych na skutek działań wojennych, ostatecznie podjęto decyzję o dokonaniu naprawy zniszczeń. Odbudowa zniszczonych fragmentów obiektu nie została przeprowadzona wiernie. Do jej wykonania użyto materiałów niskiej jakości.
