Siedziby Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej

Projekt determinuje dążenie do osiągnięcia dwóch zasadniczych celów. Pierwszy z nich, to realizacja przestrzeni, która za pomocą środków wyrazu architektonicznego, oddawałaby powagę urzędu centralnego oraz tworzyła wrażenia otwartości i dostępności ministerstwa dla obywateli. Drugi, to realizacja obiektu trwałego eksploatacyjnie i estetycznie. Tym bardziej, że inwestycja, z zamierzenia, miała być finansowana z publicznych funduszy.

Istotne, z punktu widzenia użytkowego, było również uczytelnienie wejścia głównego oraz reorganizacja komunikacji poziomej na parterze budynku. Dzięki przebudowie, m.in. zlikwidowano bariery, które utrudniały osobom niepełnosprawnym dostęp do ministerstwa.

Przebudowywany budynek, ulokowany w ścisłym centrum War- szawy, na skrzyżowaniu ulicy Brackiej i Nowogrodzkiej, jest miejscem urzędowanie konstytucyjnego Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Obiekt zrealizowano po II wojnie światowej, w miejscu trzech kamienic (1950), wykorzystując, nowoczesną wtedy, żelbetową konstrukcję szkieletową. Przebudowa obejmuje parter budynku, antresolę, kondygnację -1 oraz fragment elewacji.

Główną rolę, w osiągnięciu wrażenia otwartości urzędu, odgrywa wzajemne przenikanie się przestrzeni. Hol wejściowy i podcień, dzięki przeszkleniom oraz otwartej komunikacji, płynnie przechodzi w foyer, obsługujące zespół trzech sal konferencyjnych. Odbrązowieniu całości służy przeważająca, jasna kolorystyka oraz wplecenie intensywnych kolorystycznie akcentów, przewijających się przez wszystkie elementy obiektu.

Reprezentacyjność uzyskano dzięki zaprojektowaniu dwukondygna- cyjnych przestrzeni holu, foyer oraz sal konferencyjnych. Wymagało to wyburzenia dużej powierzchni istniejących stropów w budynku, który nie mógł zostać wyłączony z eksploatacji. Bogaty i spójny detal architektoniczny oraz szlachetność zastosowanych materiałów wykończeniowych, dodat kowo wpływają na pokreślenie wspomnianej powyżej cechy projektu.

Posadzka skomponowana jest z trzech rodzajów kamienia oraz czerwonego konglomeratu. Zderzenie przeważającej bieli, szarości, czerni, a także czerwonych akcentów, tworzy unikalny wzór-detal. Detal ten dominuje we wnętrzu. Oprócz posadzki, można go odnaleźć na ścianie wejściowej (hol wejściowy). W postaci monochromatyc- znej na kolumnach, które znajdują się przy recepcji oraz na przeszkle- niach. Trójwymiarową wersję wycięto laserowo w płytach ze stali szlachetnej, przykrywających nisze z grzejnikami.

Większość kolumn we wnętrzu, powtarza oryginalną, zastaną geometrię. Ich okładzinę wykonano z toczonego kamienia, który podzielony na sekcje/połówki ustawiono w pionie naprzemiennie, powtarzając obrót głowic kolumn. Kolumny, pełniące funkcję konstrukcyjną, musiały zostać wzmocnione, specjalnie zaprojektow- anymi obejmami żelbetowymi.

Wnętrze zaopatrzono w indywidualnie projektowane oprawy oraz instalację świetlną, która akcentuje oś wejścia głównego oraz recepcję. Instalacja świetlna jest zbudowana z wiązek lakierowanych na czerwono szklanych prostopadłościanów, które mają być nawiązaniem do akcentu detalu/wzoru. Kinkiety rozmieszczone w ściśle określonych miejscach komunikacji ogólnej oraz sal konferen- cyjnych, tworzą delikatny rytm na ścianach.

Jak już wspomniano powyżej, jednym z celów projektu było zrealizowanie inwestycji, która w dobie zaawansowanej inżynierii materiałowej, wykorzystywanej do obniżenia żywotności różnych produktów, bez remontu i w dobrej kondycji, przekroczy standardowy okres eksploatacji tj. 15 lat. Zastosowano materiały odporne na zużycie i przede wszystkim łatwe do odświeżenia już w trakcie użytkowania obiektu. Prosta geometria oraz formy mają pozostać zrozumiałe w odbiorze i aktualne również za kilkanaście/kilkadziesiąt lat. Część wejściowa to także przyczynek do modernizacji elewacji budynku, która nie spełnia współczesnych norm w zakresie izolacyjności cieplnej.